وضعیت پناهندگان در حقوق بین الملل

حقوق بین‌الملل با توجه به چالش‌های جهانی مرتبط با پناهندگان، قوانین و مقرراتی را برای حمایت از این افراد وضع کرده است. کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو و پروتکل ۱۹۶۷ نیویورک از مهم‌ترین اسناد بین‌المللی در این زمینه هستند.

کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو

این کنوانسیون تعریف دقیقی از پناهنده ارائه می‌دهد و حقوق و تعهدات کشورهای عضو را در قبال پناهندگان مشخص می‌کند. بر اساس این سند، پناهنده فردی است که به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت به دلایل نژادی، مذهبی، ملیتی، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص یا عقاید سیاسی، خارج از کشور خود زندگی می‌کند و نمی‌تواند یا نمی‌خواهد تحت حمایت آن کشور قرار گیرد.

پروتکل ۱۹۶۷ نیویورک

پروتکل ۱۹۶۷ محدودیت‌های جغرافیایی و زمانی کنوانسیون ۱۹۵۱ را برداشت و آن را به یک سند جهانی تبدیل کرد. این پروتکل تأکید می‌کند که حمایت از پناهندگان باید فارغ از زمان و مکان وقوع آزار و اذیت باشد.

حقوق پناهندگان

• حق درخواست پناهندگی
• حق عدم بازگرداندن به کشور مبدأ (اصل non-refoulement)
• حق دسترسی به آموزش و بهداشت
• حق کار و اشتغال

تعهدات کشورهای میزبان

کشورهای میزبان موظف هستند شرایط زندگی مناسبی برای پناهندگان فراهم کنند و از هرگونه تبعیض علیه آن‌ها جلوگیری نمایند. همچنین، این کشورها باید همکاری‌های بین‌المللی را برای حل معضل پناهندگی تقویت کنند.

حمایت از پناهندگان نه تنها یک تعهد اخلاقی، بلکه یک ضرورت حقوقی است که در اسناد بین‌المللی به رسمیت شناخته شده است.

برای کسب اطلاعات بیشتر با مشاوران پرشین اپلای تماس بگیرید