کنوانسیون ۱۹۵۱ پناهندگان

کنوانسیون مربوط به وضعیت پناهندگان که در سال ۱۹۵۱ به تصویب رسید، یکی از اسناد بنیادین در حقوق بین‌الملل پناهندگان محسوب می‌شود. این کنوانسیون در پاسخ به بحران پناهندگی پس از جنگ جهانی دوم تدوین شد و هدف اصلی آن حمایت از حقوق افرادی است که به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت بر اساس نژاد، مذهب، ملیت، عضویت در گروه اجتماعی خاص یا عقاید سیاسی، مجبور به ترک کشور خود شده‌اند.

تعریف پناهنده در کنوانسیون ۱۹۵۱

بر اساس ماده ۱ این کنوانسیون، پناهنده فردی است که خارج از کشور تابعیت خود به سر می‌برد و به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت، نمی‌تواند یا نمی‌خواهد تحت حمایت آن کشور قرار گیرد. این تعریف چارچوبی جامع برای شناسایی پناهندگان در سطح بین‌المللی ارائه می‌دهد.

حقوق پناهندگان تحت پوشش کنوانسیون

• حق برخورداری از حمایت بین‌المللی
• حق دسترسی به آموزش و اشتغال
• حق برخورداری از خدمات بهداشتی و درمانی
• حق آزادی مذهب

تعهدات کشورهای عضو

کشورهای عضو کنوانسیون موظف به رعایت اصولی همچون عدم بازگرداندن پناهنده به کشور مبدأ (اصل عدم بازگرداندن) و فراهم آوردن شرایط زندگی مناسب برای آنان هستند. این تعهدات نشان‌دهنده تعهد جامعه بین‌المللی به حمایت از حقوق بنیادین پناهندگان است.

پروتکل ۱۹۶۷

پروتکل ۱۹۶۷ محدودیت‌های زمانی و جغرافیایی کنوانسیون ۱۹۵۱ را برداشت و دامنه شمول آن را به تمامی پناهندگان در سراسر جهان گسترش داد. این پروتکل تکمیل‌کننده کنوانسیون ۱۹۵۱ محسوب می‌شود.

کنوانسیون ۱۹۵۱ و پروتکل ۱۹۶۷ به عنوان ستون‌های اصلی نظام بین‌المللی حمایت از پناهندگان شناخته می‌شوند.

برای کسب اطلاعات بیشتر با مشاوران پرشین اپلای تماس بگیرید